Hèhè, eindelijk weer eens op fietsvakantie. Corona heeft al twee keer de Vogezenvakantie die door Sjel en Tom in elkaar is gesleuteld, onmogelijk gemaakt maar er was toch wel grote behoefte bij de club om nog iets te doen. Vandaar natuurlijk ook de enorme deelname van 11 man en als Rob fit was geweest zelfs 12. Leo en ik (Boudewijn) hadden aangeboden het alternatief te organiseren en dat werd een dichterbijhuis vakantie in de Vlaamse Ardennen. Velen van ons waren daar nog nooit geweest en de grote liefde voor kasseien trok de groep enorm die kant op. Leo had in Zottegem een mooi huis gevonden (Nuvola House) waar wel 14 man in passen dus ik zette me aan het werk om 3 routes te maken die én de leuke, zware, bekende én minder bekende klimmetjes bevatten en ook nog van en naar ons huisje gingen. Nou houden de meesten juist helemaal niet van kasseien dus behalve de klassiekers onder de klimmetjes moesten de routes zoveel mogelijk over normaal verharde wegen gaan. Wie gingen dat dan allemaal doen? Ten eerste gravelriders Kevin en Tom Bogers, de rest van de ETCC jeugd Sebas en Kas, de dame van de club Lisette, Maickel de bijter, Joop de afdaler, Sjel die altijd te porren is voor de ETCC speciaaltjes, Edwin die zowaar zijn retro Bianchi heeft laten servicen bij Rullens en tot slot Leo en ik.
Donderdag voor vertrek, lekker op tijd, via de appgroep maar eens gevraagd wie waar zijn fiets en bagage bracht om te bepalen of ik met fietsendrager of bagagewagen zou gaan. Tom kwam alleen zijn tas brengen omdat hij ging fietsen naar Zottegem (wat tot dan toe een goed bewaard geheim was gebleven). Sjel regelt zichzelf. Kas en Sebas komen hun fiets brengen, Kas ook zijn tas. De fiets van Edwin staat bij Lisette en die haal ik vrijdagochtend op. Maickel regelt Kevin en neemt Sebas en tas mee. Leo neemt Edwin en Kas mee. Joop krijgt van Leo het all-inclusive arrangement. Alles klar! Zo gezegd, zo gedaan.
Vrijdag de 13e, dag 1
Volgens afspraak was ik om 10 uur bij Leo na Lisette opgehaald te hebben. Joop, Edwin en Kas zijn er al en Leo heeft Corine zover gekregen dat ze iedereen koffie met een worstenbroodje geeft. Sebas komt er aan en het wachten is op Maickel en Kevin. Duurt iets langer. Maickel moest eerst nog even zijn hobby uitvoeren. Bij één van zijn pandjes was er een afvoer verstopt. Laten we maar niet vragen hoe dat komt. Inladen maar vast. Geheel volgens traditie komt er een onverwachte verrassing, dit keer in de vorm van een koelkast van Ed die in de auto moet omdat hij het eten voor de eerste avond gaat verzorgen en de ingrediënten gekoeld wil vervoeren. Mijn Harry Potter Kangoo kan een hoop hebben dus het paste, vooral dankzij de afwezigheid van Tom’s fiets .
Om kwart voor 11 gingen we vol goede moed op weg. We moeten via de Liefkenshoektunnel zei Leo (zijn gevoel). Nou vooruit dan maar. Ging goed. Wel wat meer kleinere wegen maar lang leve Google Maps. Maickel en ik kwamen na ongeveer anderhalf uur in Zottegem bij Nuvola House maar Leo was nog niet te zien. En Leo reed toch echt voorop?? Een kleine 10 minuten laten kwam Leo gelukkig ook. Ze zeggen wel eens dat je altijd je gevoel moet volgen en Leo heeft daarnaar geluisterd. Niks Google Maps! De eigenaar kwam naar buiten en heeft Leo, Joop en mij een rondleiding gegeven, alles uitgelegd en we konden naar binnen. Spullen uitladen, kamertje zoeken, meegebrachte broodjes en zo opeten, omkleden en op pad voor de eerste route, 66 km met niet zoveel hoogtemeters, ongeveer 750.
Tegen half 2 gingen negen Toro’s op pad. Tommie was nog onderweg vanuit BoZ en Sjel was nog aan het werk. De rit was als indribbelrit bedoeld en zo ook gepromoot. Dat wil niet zeggen dat je niet af en toe je best moet doen op de klimmetjes die er echt wel inzaten. Van de bulten die we hebben genomen staan er een aantal op climbfinder.com beschreven (Steenstraat St maria Latem , Langemunte, Makkegem, Caildenberg, Armekleie (1e stuk), De vlamme). De rest is blijkbaar niet steil genoeg. Het weer was heerlijk. Iets boven de 20 graden en een lekker zonnetje. Dat maakt op elkaar wachten geen enkel probleem. Alleen….soms duurt het wel erg lang en dan moet je je zorgen maken. Op een gegeven moment misten we Ed en Lisette. Leo en ik besloten bij een T-splitsing te wachten en de rest reed door. Duurt lang! Ik naar beneden, niets gezien (gelukkig ook geen val of zo) dus weer omhoog. Verdwaald?! Maar Lisette heeft de route dus hoe kan dat nou? Na eindelijk contact te hebben gehad, reden we naar een afgesproken plekje waar de verloren schaapjes op ons stonden/lagen te wachten. Wat blijkt nou…Lisette had de route nog niet op haar nav en Edwin zei: ”Ik moest toch maar eens een nav aanschaffen, dit is nou al de zoveelste keer”. De rest ging probleemloos en we peddelden rustig naar het huisje waar Sjel inmiddels net was aangekomen. Rit en route waren mooi maar voor sommigen toch al zwaarder dan verwacht. Een mooi vooruitzicht voor de 140 km van zaterdag met 1000 hoogtemeters meer dan vandaag.
Leo had een paar flesje bier van huis meegenomen en toen die op waren zijn we met z’n vieren (Leo, Joop, Kevin, Ik) naar Delhaize gegaan waar we zóveel gekocht hebben (vooral bier) dat Kevin en ik lopend terug moesten (gelukkig slechts 450m). Hierna was het devies: bier drinken, chips eten, tafeltennissen en tafelvoetballen, douchen en daarna genieten van Ed’s heerlijke pokébowl (klasse @!). Tom was even voor het eten ook in Zottegem geland dus de club kon compleet aanschuiven. Na dit luxe diner zijn we in de huiskamer verder gegaan; praten onder het genot van een biertje of wijntje en ook nog een confronterend vragenspelletje, verzonnen door Kevin. Uitermate geslaagde en gezellige 1e avond. Dat belooft wat. Langzaam maar zeker dook iedereen zijn bed in, de laatsten even na 2 uur. Blijkbaar kon Sjel niet slapen want hij kwam in zijn berevel en zijn onderbroek op een gegeven moment, licht ontstemd, zijn JBL claimen (en dat was niet om zelf te gebruiken). Vrijdag de 13e was leuk (Leo: en daar is geen woord over gelogen)!!
Zaterdag de 14e, dag 2
De eerste volledige fietsdag. Hoe lang we er over gingen doen was een beetje lastig inschatten maar we besloten om 8 uur te ontbijten. Toen ik om een uur of half 8 de keuken binnenliep zag ik Sjel bezig met een heleboel eieren, Joop die met een groot mes een paar broden aan het vermoorden was en nog een paar Toro’s goede dingen doen in de keuken. Om 8 uur inderdaad heerlijk ontbeten (errug belangrijk voor de komende inspanning) en vervolgens opruimen, omkleden, fietsen van stal halen en om half 10 gingen we van start voor 140km met ongeveer 1700 hoogtemeters. Lekker relaxed gingen de Toro’s op een rijtje via vlakke en steile weggetjes naar de beroemde “muur van Geraardsbergen”, een kasseienklim van naam. Eigenlijk viel het best mee maar dat was waarschijnlijk vanwege de enge verhalen over de “muur”. Boven was er tijd voor wat rust, foto’s en voor Leo om wat rondjes om de kerk te doen. Verder maar weer, richting Saint-Saveur waar wellicht wat te eten te vinden was. Kevin had inmiddels lek gereden. Sebas en Sjel bleven bij hem en de rest reed verder op zoek naar een restaurant. Het idee was om na de helft ergens te gaan eten maar dat lukte maar matig. Slechts gesloten restaurants gevonden totdat Kas samen met Google uitkomst bracht. Hij had wat gezien en we togen op weg. Ok, verrassing! Een behoorlijk steile kasseienklim (Mont Saint-Laurent) met niet zomaar kasseien maar meer kleine rotsblokjes. Eenmaal boven moesten we rechtdoor naar het restaurant terwijl de route rechtsaf ging dus ik heb even gewacht om te zorgen dat niemand het eten zou missen. Joop bleef ook staan want Kevin met zijn helpers moesten immers ook nog komen. Een belletje van Tom dat ze het restaurant gevonden hadden en dat Kevin dat inmiddels ook wist maakte dat Joop en ik de fiets weer beklommen, op weg naar food. Links was het, aldus Tom. Bij een T-splitsing zagen we linksaf een bordje met een mes en een vork erop dus dachten we: “dat is het”. Na een stukje 12% afgedaald te hebben vonden we een gesloten restaurant. Dat was het dus niet. 12% weer omhoog (pffff) en de juiste plek gevonden. Kevin en consorten volgden snel dus het was gelukt; iedereen aan tafel. Omdat de kok al bijna weg was en alles best duur was had groep 1 voor iedereen maar vast biefstuk met patat besteld. Prima! Heerlijk! 2 colaatjes erbij en we waren klaar voor de resterende 55 km.
Buiten het gewone fietsen was het weer eens een gedenkwaardige dag. Ik had om mijn Garmin met slechte batterij toch aan de praat te houden een Garmin batterijpak gekocht, die niet aangezet en dus problemen met de Nav. Ik stoppen, Sjel erbij, duurde lang, geen oplossing dus als een gek achter de groep aan. Ze stonden na een paar km keurig te wachten dus: let’s go! Maar niets daarvan. Waar is Ed? En ja hoor. Ed had zich weer weten los te weken van iedereen met navigatie bij zich en was dan ook wederom verkeerd gereden. Met een paar man terug dan maar, wachten bij een kruispunt waar de verloren zoon op een gegeven moment opdook. Ed neemt zich nogmaals voor een nav te kopen! Qua lekke banden hadden we van alles verwacht maar niet dat de gravel bikes daar last van zouden hebben. Kevin dus niet maar hij was de enige tijdens de fietsvakantie en dat maar liefst 3 x achter elkaar, deels veroorzaakt door te kleine binnenbanden (foutje van de zaak).
Het was ook gedenkwaardig omdat de route heel mooi was en bij tijd en wijle ook heel zwaar, alhoewel niet iedereen daar evenveel last van had. Het is inmiddels duidelijk; de jeugd heeft de toekomst. Kevin, Tom en Sebas waren meestal niet bij te houden hoewel Maickel nog een vaak een aardige poging deed (komt omdat hij voordat hij gaat fietsen 125 push-ups doet, aldus Leo). Zoals verwacht had de zwaarste van de groep het bergop het zwaarst en Joop was dus meestal als laatste boven met niet zo heel ver daarvoor meestal Ed en Lisette. Joop kon in de bochten en in de afdaling wel weer snel naar voren om uit te rusten maar Ed en Lisette niet. Die hadden het dus altijd zwaar. Maar toch, keurig uitgereden. Al was bij thuiskomst niet voor iedereen 10 minuten rust en een biertje genoeg om weer praatjes te hebben. De Climbfinderwaardige climbs waren: De flier, Muur van Geraardsbergen (kass), Resteleustraat, Gauquier, Cambron, Rossignol, Rue hoguenne, Mont saint Laurent (kass), Rue d’Arabie, Boudenghien, Ten bosse, Trimpont, Valkenberg, Berendries, Elverenberg (1e stuk), Eikemolen en Waesberg via Stuivenberg. (op Strava zie je meer stijgende wegen maar daar kon ik geen profiel van vinden)
Uiteraard had op een gegeven moment wél iedereen weer genoeg energie getankt om buiten aan te schuiven en mee te vertellen hoe mooi en zwaar het allemaal was geweest. Sjel is nog even boodschappen gaan doen met ……. want de drank was bijna op. Er stond een BBQ op het programma dus bier en wijn waren onmisbaar. Leo had tussendoor nog even nieuwe remmen nodig maar wat hij had meegekregen bleek niet te passen (foutje van de zaak 2; Leo boos). Morgen maar niet remmen dan.
Maickel ontstak het vuur, Joop ging eerst schroeien en ik daarna. Om met Leo te spreken: “Het eten was weer top geregeld en heeft heerlijk gesmaakt”! Het was natuurlijk weer gezellig buiten waar we bleven tot iedereen naar bed wilde. Geen huiskamerherhaling met spelletjes deze keer en dat terwijl Kevin, aangespoord door het enthousiasme van de vorige avond, een heuse quiz in elkaar gedraaid had. Ok, morgen dan maar. De rit van morgen is 4 km langer met meer hoogtemeters en meer kasseien dus een half uurtje eerder ontbijten lijkt een goed idee. Als we niet verdwalen en niet naar eten hoeven te zoeken moet het lukken om dan op tijd binnen te zijn.
Zondag de 15e, dag 3
Zoals afgesproken zaten we om half 8 en vol goede moed weer aan een lekker en nuttig ontbijtje ons mentaal voor te bereiden op wat de zwaarste dag zou moeten worden. Hebben we een positief trainingseffect en zijn we op tijd terug of zijn we nog niet hersteld en wordt het nachtwerk? We gaan het meemaken. Net als gisteren zaten we anderhalf uur later op de fiets, nu voor een rit van 144 km waarvan 4,5 km kasseien en met ruim 2000 hoogtemeters. We begonnen rustig aan zodat we netjes bij elkaar konden blijven, totdat de eerste bulten zouden verschijnen natuurlijk. Omdat drie keer scheepsrecht is en we dus nu niemand kwijt willen raken hebben we afgesproken dat de navlozen zich altijd nabij, binnen het blikveld, van navbezitters blijven ophouden. Dat ging overigens bijna weer fout doordat Ed en Sjel achterbleven bij een badkuip om daar een leuk fotomomentje met elkaar te hebben. Of zoals Sjel het later motiveerde; om hun innerlijke kind (of zo) de ruimte te geven. Gelukkig zag Kas dit gebeuren, realiseerde hij zich dat beide navloze heren hulp nodig hadden, keerde hij terug naar de badkuip en bracht de baders netjes terug naar de groep. Kas was trouwens een voorbeeld van sociale steun. Heel vaak was hij in de achterhoede te vinden voor een mentale opkikker of gewoon om de wind te vangen. Later die dag toen het voor een aantal Toro’s weer echt zwaar werd deed ook Tom dit met verve (klasse heren!). Door de oplettendheid van de navbezitters zijn de navlozen deze dag niet verdwaald maar Ed gaat nog steeds een nav kopen. Het wordt de Garmin Edge 830. Ed gaat het ijzer smeden als het heet is zodat hij de volgende keer er zeker één heeft en zodat hij die ook nog weet te gebruiken. We zijn zeer benieuwd 😊. Gezien het mooie weer en de uitnodigende terassen was het best verleidelijk om tussendoor even te gaan zitten maar dat hebben we toch maar niet gedaan. Het zou immers zomaar laat kunnen worden. Verder fietsen dus en op zoek naar eten. Om de tweede helft korter te maken dan de eerste moesten we ergens na de oude Kwaremont een plekje gaan zoeken en dat hebben we ook zomaar gevonden. We zijn lekker gaan lunchen bij fietsrestaurant de Pedaleur, vlak voor de Koppenberg, (de Patersberg hadden we dus inmiddels ook al gehad). Niet ideaal want die extra kilo’s moeten mee omhoog maar er was later een tijdlang niets meer. Prima gegeten, hamburgers en pasta’s en ruim goedkoper dan gisteren. De meute had ook nog voldoende praatjes dus energie zat. Ok, de Kloppenberg aanvallen dan maar. Nou, lekker hoor. Mooie klim die zelfs een paar afstappers en een wandelsegmentje opleverde maar dat mag de pret niet drukken, we zijn toch maar allemaal goed boven gekomen.
De dag bestond uit best veel, soms heel steile maar zeker ook heel mooie klimmen. Kasseien zijn rotdingen maar persoonlijk viel het me mee, vooral omdat ik dacht dat de beroemde klimmen langer zouden zijn. En zeg nou eerlijk, als je er bent moet je ze ook doen. We hebben, ondanks enig ongeduld van Sjel, volledig de geplande route gereden. Viel nog best mee uiteindelijk; we waren even na zessen bij het huisje terug. Het had trouwens zomaar later kunnen worden als we ons hadden laten verleiden door de geur van bier en hamburgers op de kermis in Zottegem. Keurig gereden en waarschijnlijk met wat supercompensatie na gisteren. Niemand was helemaal uitgewoond. For the record nog even de klimmetjes waarvan het profiel te vinden was (en ook nu hebben we meer dan dit geklommen!): Valkenberg, Ganzenberg, Berg ten houte (kass), Fortuinberg, Fiertelmeers, Schapenberg en scherpenberg, Knokteberg/Cote de Trieu, Kluisberg 1e 1100 m, Oude kwaremont (kass), Paterberg (kass), Koppenberg (kass), Taaienberg (kass), Kappelleberg (kass), Ladeuze, Edelareberg, Wolvenberg, Varentberg, Armekleie steile stuk, Marlboroughstraat, Molenberg, Eesstraat en Rekelberg.
Onze buren bij Nuvola House waren vertrokken wat betekende dat we het zwembad in mochten. Na een paar biertjes leek dat best een goed idee en dus doken 8 Toro’s in het water (Joop, Ed, Maickel, Kas, Kev, Sebas, Lisette et moi) maar eerlijk is eerlijk. Een aantal, waaronder een stoere marinier stonden vooral in een klein hoekje wat zonnestralen op te vangen. Toch was het even leuk en ik heb zelfs nog even Kevin zijn eerste zwemlesje mogen geven (een introotje, als voorbereiding op een triatlon).
De maaltijdkeuze was pizza en Tom heeft dit netjes geregeld. 11 pizza’s bij Domino’s. Wat een uitvinding toch. Iedereen heeft het super naar zijn zin gehad en ondanks sommige zware, emotionele momenten meestal boven verwachting gepresteerd. De gezelligheid de kameraadschap waren weer super maar dat is eigenlijk altijd zo. Echt jammer dat het alweer de laatste avond is. Kevin organiseerde nog even een applausrondje voor iedereen die wat had bijgedragen. Na het klappen en het eten gingen Sjel (morgen vroeg werken) en Tom (reed met Sjel mee dus had geen keuze) naar huis. Maickel, Kevin en Sebas gingen die avond ook terug maar zij gunden zich nog een bankzit/napraatavondje in de huiskamer. Lekker nog even rustig evalueren onder het genot van een biertje. Toen echt alles op was gingen de zes overblijvers ook maar naar bed. Morgen vroeg op want we moeten om 8 uur (ja 8 uur!) het huisje uit.
Maandag de 16e, Terug naar BoZ.
Vroeg wakker worden en ontbijten met wat er over is. Opruimen, schoonmaken (een beetje), auto’s volladen, afval weggooien en we waren precies om 8 uur klaar. Mooie timing. Terug naar huus. Eerst nog even naar Essen om de kratten voor het statiegeld in te leveren en om Leo te laten tanken. Soepel, geen probleem. Vlak voor we bij Leo waren kreeg ik telefoon van Isabelle. Nero (onze 1 jaar oude witte herder) was in het bos bij Lievensberg weggerend van Frank, onze hondenoppas. Paniek aan de andere kant van de lijn dus: zo snel mogelijk helpen zoeken. De Toro’s lieten direct zien wat een mooie club met mooie mensen het toch is want ik kon alles uit de Kangoo gooien, bij Leo op de stoep zetten en verder werd alles geregeld. Na anderhalf uur was Nero terecht. Pffff. Had ik zo maar niet geplande ochtendsport cadeau gekregen.
Dame, heren; het was weer geweldig, ook met een groep van 11 man, ook in de Vlaamse Ardennen. Dat kan alleen met een super goede instelling en opstelling van iedereen … en ook een beetje geholpen door het mooie weer. Hartstikke bedankt!
Op naar de fietsvakantie van 2022!
ps. de opsommingen van klimmetjes zijn links die je naar info over de klim en omgeving leiden
pps. overige foto’s zijn te vinden op: https://photos.app.goo.gl/fjsEhc7QguQpsx1u6
