Terwijl heel Nederland zich deze week bezig hield met wat voor jurk Trijntje Oosterhuis zou moeten dragen tijdens het Songfestival, ging het in El Toro Cycling Club app maar over één ding, de Waalse Pijl! Deze mooie tour tocht door de Ardennen, met ruim 2800 hoogtemeters, werd door een zestal leden verreden; Rob, Joop, Fons, Maickel, Bart en Kevin!
Om 6:30 begon het avontuur. Kevin ging op de fiets naar Joop, waar de fietsen achterop de auto werden gezet. De overige vier hadden hun fiets de avond ervoor al in het busje van Rob gezet en kwamen rond 6:45 richting huize Halter om daar gezamenlijk te vertrekken! Bij het verzamelen was het overduidelijk dat Rob een beetje nerveus was. Deze nervositeit kwam als volgt tot uiting; er werd meermaals hard geroepen: WE LEAVE NO MAN BEHIND. Nadat de hele buurt wakker geworden was van Robs kreten en iedereen bepakt en wel in de auto had plaatsgenomen kon de lange rit richting Spa beginnen!
Fons en Rob reden in de Kangoo voorop, gevolgd door de auto van Joop, waar Bart, Maickel en Kevin bij zaten. Allereerst moest er getankt worden, dit gebeurde zeer verstandig bij de duurste pomp uit de regio, maar daar konden de ramen van de auto’s wel schoongemaakt worden, dus dit werd dan ook gedaan door Fons en Kevin. Na een korte tankbeurt en weer wat kreten van Rob werd de rit snel vervolgd richting België.
Tijdens het rijden was het voor Joop goed te merken wanneer Rob en Fons aan het praten, eten of drinken waren. De snelheden waren namelijk niet echt constant te noemen waardoor Joop niet lekker op de cruise control kon rijden.
Bij Rob in de auto werd heel de weg flink doorgegeten om straks tijdens de tocht geen hongerklop te krijgen en bij Joop in de auto werd er rustig gepraat over allerdaagse dingen. Joop, Bart, Maickel en Kevin waren het er trouwens ook unaniem over eens dat Trijntje moet gaan voor het open decolloté, maar dit terzijde.
Al dat eten van de mannen in het busje had natuurlijk ook de uitwerking op de darmen. Met nog twintig kilometer te gaan werd er dan ook gestopt bij een tankstation om de nodige kilo’s te lichten. Nadat Rob heel de parkeerplaats kenbaar had gemaakt wat ie zo nodig moest doen deden de mannen een laatste sanitaire behoefte voor ze de fiets op zouden stappen!
Aangekomen in Spa werd al snel duidelijk dat het erg druk was. Je kon namelijk al starten vanaf 06:30 en langs de weg stonden dan ook al vele auto’s geparkeerd. Na wat draaien en keren werden de auto’s langs de weg in een berm gezet, hier moesten de mannen zich dan ook omkleden. Rond 9:30 waren de mannen helemaal klaar om op de fiets te stappen!
De mannen fietsten zo een anderhalve kilometer richting de start waar ze zichzelf konden inschrijven. Nadat de rugnummers en bordjes op de fiets waren gemonteerd, en er nog een groepsfoto was gemaakt gingen de mannen eindelijk van start. De Waalse Pijl 2015 kon beginnen!
Het was al meteen duidelijk dat het een zware tocht zou worden, de eerste kilometer ging namelijk gelijk omhoog en voordat de eerste berg werd beklommen hadden de mannen de kuiten al aardig op spanning kunnen zetten. Op de eerste heuvel waren het Bart, Maickel en Kevin die snel van start gingen, gevolgd door Fons, Joop en Rob. Hier kwamen de mannen er echter ook gelijk achter dat er genoeg beklimmingen bij zaten die niet op het parcours vermeld stonden. Na deze eerste klim kwam namelijk pas de ‘eerste officiele’ klim, de Côte de Desnié!
Deze berg van ruim vier kilometer lang werd in een lekker tempo op gefietst. Bart en Maickel gingen wederom aardig snel van start, terwijl de overige vier bij elkaar bleven. Bij de afdaling was het al snel duidelijk dat hier de rollen omgedraaid waren. Waar de lichtgewichten bergop in het voordeel zijn, geldt dit voor de zwaar gespierden (Joop en Rob) bij het afdalen.
Tijdens de afdaling van de Côte de Desnié was het echter eerst Joop die een bidon verloor, en in het kader van We Leave No Man Behind, werd de bidon opgespeurd en weer meegenomen. Een paar minuten later was het ineens Rob die lek reed. Na een snelle bandenwissel kon Rob, met Fons en Kevin, weer terug rijden naar de andere drie. Tijdens het oprijden van een klein klimmetje kwam er nog een man als een stier voorbij gefietst. Ons team krijgt al steeds meer internationale bekendheid!
Nadat het zestal weer compleet was werd er weer lekker geklommen en gedaald. Tot de mannen bij de vierde berg aankwamen, de Côte de Saint-Jacques. Het beklimmen van deze puist ging allemaal erg goed, het afdalen echter iets minder. Na de lange afdaling kwamen Rob en Maickel er namelijk achter dat ze Fons kwijt waren. Bart, Joop en Kevin waren het volgende bergje alvast op gefietst, aangezien daar een bevoorrading stop was en ze daar op de rest zouden wachten. Het duurde echter wel een tijd voordat Maickel en Rob onze Tullepetoan gevonden hadden! Na een telefoontje was Fons echter weer terecht en kwamen de mannen, ietsjes later dan de anderen, ook aan bij de bevoorrading.
Na de bevoorrading duurde het zo een 40 kilometer tot de volgende serieuze beklimming. Ten minste, een aangegeven beklimming. Tijdens de 40 kilometer op weg naar Le Stockeu waren er namelijk genoeg heuveltjes en bergjes waar overheen gefietst moest worden. Zo was er ook een bergje, net voor Le Stockeu, waar Rob wederom lek reed. Bart, Maickel en Kevin werden hiervan op de hoogte gesteld door een Vlaamse rijder. “Uwe ploegmakker heeft plat” werd ons verteld. Waar dat clubtenue wel niet goed voor is. Tijdens het wachten gaf Bart aan nu toch wel een beetje moe te zijn, en de zwaarste klimmen kwamen er nog aan. Toen de mannen wederom compleet waren, en het achterbandje van Rob opnieuw vervangen was, kon er worden afgedaald naar de nachtmerrie van iedere renner, Le Stockeu!
De berg met een maximaal stijgingspercentage van 24 procent en een lengte van 2,4 kilometer zat er namelijk aan te komen. Bij de voet van de klim was het gelijk erg stijl. Na elke bocht kwam er weer een stuk, en weer een stuk, er leek geen einde aan te komen. Tijd om van het mooie uitzicht (dat er wel degelijk was) te genieten hadden de mannen dan ook niet. Alhoewel, Bart kon het mooie uitzicht toch niet onopgemerkt aan zich voorbij laten gaan, dus besloot even rustig van het uitzicht te genieten. Na een korte stop kon hij weer doorgaan en kwam als vierde bovenop de berg aan! Klimgeit Maickel kwam als eerste boven, gevolgd door Kevin en Fons. Fons gaf direct aan deze berg nooit meer te willen beklimmen! Rob en Joop, die toch aardig wat meer kilo’s mee sleuren kwamen kort daarna aan op de top, respect!
Tijd voor herstel was er echter niet want drie kilometer na de top kwam er weer een andere berg. Ook geen misselijkmakende, de Wanneranval. Deze berg was 1800 meter lang met een maximaal stijgingspercentage van 16 procent. Na deze beklimming was het laatste bevoorradingspunt en daar was zeker Bart erg aan toe! Ondertussen was het een klein beetje gaan regenen.
Met nog 35 kilometer en drie serieuze klimmen te gaan stapten de mannen weer op de fiets. De eerste berg na de bevoorrading was Thier de Coo. Ook hier was een maximaal stijgingspercentage van 17 procent. Maickel, Kevin en Fons waren als eerste boven, en zagen tot hun grote verbazing de enige echte El Torro lopend boven komen. Was Rob zijn horens verloren of speelde er iets anders? Al snel bleek dat er wat anders speelde, Rob was namelijk voor de derde keer vandaag lek gereden, en nog steeds niet chagrijnig! Na wederom een bandenwissel vond El Torro het toch niet zo leuk dat hij nu heel de tijd kreeg te horen dat hij het laatste stukje had gelopen. Dus reed een stuk terug naar beneden, om alsnog de klim fietsend af te maken!
Op de twee beklimmingen die daarna volgden was het humeur van Rob nog steeds extreem goed. Hij bleef maar roepen: We Leave No Man Behind, waarop menig renners in de buurt van hem vreemd naar hem opkeken. Joop had zich er helemaal van afgesloten, maar Bart zag toch liever dat Rob zijn mond een keer zou houden. Tijdens de allerlaatste beklimming gooide Fons er nog even een andere kreet uit. Er werd ineens geroepen: Fire in the hole! Dit kon ook niet op heel veel sympathie rekenen, aangezien de mannen net een WOII museum voorbij fietsten. Dit had Fons overigens niet door!
Het laatste stuk van de tocht was alleen maar afdalen, afdalen en nog is afdalen. Door de regen was het wegdek inmiddels wel een stuk natter geworden, dus werd er door de mannen voorzichtig naar de finish gereden. Op kop tijdens de afdaling zaten dan ook de ervaren rotten Joop en Rob! Tijdens het afdalen kon er nog rustig worden genoten van de mooie omgeving en er was zelfs een topless dame te zien!
Bij de finish waren de mannen moe, nat, maar zeker ook voldaan. Een tocht van 140 kilometer zat erop en daar moest zeker een biertje op gedronken worden! Terwijl de mannen kou leidend van hun biertje genoten, en Maickel er nog een lekker broodje worst had bij genomen, was het Bart die de massagebank opzocht. Door een sportmasseur werden de benen van Bart goed gemasseerd, terwijl Bart genoot van een lekker biertje. De vijf mannen die buiten in de kou op Bart aan het wachten waren, kregen het echter steeds kouder. Rob kon zijn biertje niet eens stil houden zo koud had hij het. Daarom werd er, nadat Bart klaar was met zijn massage, snel terug gefietst naar de auto, waar de mannen zichzelf in een natte berm konden omkleden!
Nadat alles weer in de auto ingeladen was, werd er terug richting Bergen op Zoom gereden. Op de terugweg kreeg Bart nog last van wat krampaanvallen en had Maickel zijn ogen af en toe gesloten, het was ook erg vermoeiend! Na een gezellige terugreis werd bij het Strandhuys de dag afgesloten met een lekker etentje!
Bij het gaan zitten was het alleen Bart die heel het Strandhuys op zijn kop zette. Waar we normaal heel de dag kreten hoorde van Rob, was het nu Bart die het Strandhuys voorzag van een paar pijnkreten. De kramp schoot weer in zijn been en Bart schoot zowat onder de tafel. Joop die tegenover Bart zat heeft vast blauwe scheenbenen ervan opgelopen!
Nadat de kramp er een beetje uit was, werd er besteld door de mannen en kon de dag nogmaals na geëvalueerd worden! Maickel was de absolute bergkoning, Rob kan niks anders meer zeggen dan; We Leave No Man Behind, Fons rijdt misschien liever in zijn eentje, aangezien hij ons kwijt was geraakt, de massage die Bart na afloop kreeg heeft zijn kramp niet kunnen voorkomen, Joop is klaar voor de Alpen en Kevin had weer genoeg stof om een verslag te schrijven!
Nadat de mannen een lekker bord vol met spareribs (Bart had biefstuk) ophadden en het bijhorende biertje, was het tijd om richting huis te gaan. Nadat iedereen weer terug bij huize Halter was afgezet, kwam er na 15 uur een einde aan het avontuur dat de Waalse Pijl heette! Het was een top dag, met veel zware beklimmingen en mooie afdalingen! We gaan zeker nog een keer terug!
