De coronacrisis raakt ons allemaal. Het zijn onzekere, rare tijden waarin veel veranderd. Eén ding verandert alleen nooit. Zondagochtend is fietsochtend, wat de omstandigheden ook zijn. Nu hebben wij als Toro’s bewezen dat het niet schort aan flexibiliteit. Of we nu met een groepje van vier mogen fietsen, een groepje van twee of zelfs solo….we doen het gewoon. Allemaal met die ene gedachte in ons achterhoofd, zondagochtend fietsochtend!
Na twee weken een maximum van twee, mochten we afgelopen zondag weer in groepjes van vier fietsen. Zo gezegd zo gedaan, om 09.06 verzamelen op onze verzamelplek en dan twee groepen vormen om door de bossen te trekken. De 09.06 werd geopperd door Joop, de CEO in zijn nadagen. Ik herinner me nog de 09.05 van Don Leo, aankomend CEO…een klein spelletje macht zullen we maar zeggen😉
Enfin, om 09.03 kwamen Rob en ik aanfietsen en zagen een fitte Bou, ahum. Bou zat maar wat voor zich uit te staren op het bankje en de vele wijntjes en whiskey van de avond ervoor werden meteen als reden gegeven. Bou gaat rustig aan doen zei Bou en groot gelijk had hij. Maickel kwam zo fris als een hoentje (ook wel eens leuk) aanfietsen en Sebas, Joop en Tom maakte de groep compleet. Tijdens het verzamelen besloot ik rondjes te fietsen om mijn darmen op stop te zetten, aangezien er een goede druk op de ketel stond.
Zeven man dus, wie ontbreekt er van de MTB groep, juist Leo. Leo had een trainingsrondje met de RopaRun en had gevraagd of we rond 11uur de telefoon in de gaten konden houden, dan zou hij ons opbellen om nog een stukje aan te sluiten. Aangezien mijn rondjes fietsen werd bestempeld als te veel energie, werd ik ritkapitein en rond tien over negen reed ik dan ook richting het natuurgebied op de Kraayenberg.
Met Rob en Joop in mijn (Kevin) wiel de bekende paatjes richting het bos van Mathemburg. Een flink stukje er tussen en daar fietsen Bou, Maickel, Tom en Sebas. Mooi op afstand maar toch een beetje met elkaar! Via Mathemburg reden we het bos in nabij Hoogerheide. Eerlijk gezegd ken ik de weg hier een beetje, maar schoot ook gewoon wat paadjes in die me leuk leken. Zo reden we een flink stukje tankbaan, alvorens we aankwamen bij het hek van de vliegbasis.
Langs het hek richting de Nootjesberg was mijn idee. Met een klein extra lusje kwamen we hier uiteindelijk aan en reden we de Nootjesberg van verschillende kanten op. De moeilijkste kant (vind ik dan ten minste) werd op de een of andere manier overgeslagen door Joop, Rob en Maickel…maar dat kon de pret niet drukken.
Na het beklimmen van de Nootjesberg reden we richting de Tiesberg. De eerste geluiden van de rode route in Huijbergen kwamen al, maar ik als ritkapitein had al besloten die vandaag niet te rijden. Rond 11 uur kon Leo namelijk bellen en dan leek het me handiger als we in de buurt van Bergen reden. Bij de Tiesberg kwam Maickel met een korte coupe, hij wist namelijk een mooi heuveltje en leidde ons daarnaartoe.
Eenmaal boven was het wachten op Joop. Nu is dat niet zo bijzonder, maar het duurde wel erg lang. Joop had een welbekend chainsuck en kon beginnen aan de kettingreperatie. Gelukkig was het droog, ahum, en legde hij zijn ketting er in één keer goed op, ahum. Na zijn reperatie bleek hij de ketting namelijk niet goed er terug opgelegd te hebben, dus jawel opnieuw repareren.
Uiteindelijk konden we na een half uurtje weer op pad en klommen we de mooie bergjes in het Tiesbergbos. Na de verschillende klimmetjes kwamen we uit op de weg, waar we weer konden wachten. Sebas en Tom hadden namelijk het gat te groot laten worden en wisten niet meer waar we waren. Na wat belletjes kwamen ze uiteindelijk weer bij de rest en fietsten we richting Trapke Op. Het bos bij de Zurenhoek in. Een groot, mooi bos waar ik inmiddels veel wandel met de hond. Dit zorgt voor weer net wat andere paadjes kennis en dat viel (gelukkig) Bou op.
Met wat bekende stukjes van groen en wat zijpaadjes kwamen we uiteindelijk bij het Lievensbergbos uit. Alsof hij het rook ging daar de telefoon. Onze Leo belde op en zei dat hij aan wilde sluiten. Gelukkig waren we dicht bij de Stay Okay en daar besloten we dan ook af te spreken met tijgertje. Leo aanwezig, we konden door.
Het toetje van de rit was de Col de Kragguh. Deze ellendige route had ik persoonlijk nog niet gereden en dus wel weer eens leuk…dacht ik. Op de Col de Kragge in het wiel bij Mike proberen te zitten. Heuvelop redelijk te doen, in het dalen echter al snel uit het zicht. Iedereen lekker in eigen tempo het parcours over. Sommigen met eigen lusjes, toch Joop? Rob had daarentegen last van een vastlopende ketting…ook niet echt een feest op de Kragguh.
Uiteindelijk sloopte de Col de Kragge goed en de alsmaar durende miezer zorgde uiteindelijk ook voor wat koude ledematen. Vandaar dat ik speciaal voor Lisette nog even omschrijf hoe koud het was op de foto hieronder. De anaconda was een rupsje, zo koud!
Iedereen voldaan naar huis, op Mike na. Maickel deed nog even de zwarte route en de rest keerde alleen huiswaarts. Geen derde helft helaas, verstandig naar huis. Eenmaal thuis heeft Bou bewezen dat het in slaap vallen niet aan het vele bier ligt, maar toch echt aan het fietsen en hebben Rob en ik nog een muurtje geverfd.
Het was een lekker ritje, dat gaat altijd door zoals ik in het begin omschreef. Het biertje bij het Strandhuys of waar dan ook, komt hopelijk ook snel terug. We wachten geduldig af. Gelukkig hebben we de zondagse ritjes en dinsdagavond ritjes op zwift in deze tijd en moeten andere sporten het met minder doen. Tot zondag weer!
X Kevin
