Ga naar de inhoud

De El Toro Fietsvakantie 2017!

De El Toro fietsvakantie, het hoogtepunt van het jaar.

Zowel letterlijk als figuurlijk, aangezien er op grote hoogte gefietst wordt. Voorgaande vakanties werden de L’Alpe-d’Huez en de Mont Ventoux beklommen door de mannen. Voor de bergen van dit jaar neem ik jullie eerst mee terug naar 21 december 2016. De vergadering van de fietsvakantie stond toen op het programma.

Op de vergadering hoorden we de routes en beklimmingen die we gingen rijden van onze organisator Rob! De accommodatie werd besproken en de datum werd vastgesteld op 7 juni tot 11 juni 2017. Vanaf die bewuste 21 december stond alles in het teken van de fietsvakantie en werd er fanatiek getraind door de leden van de El Toro Cycling Club.

Voorafgaand aan de vakantie heeft de club in Limburg getraind, zijn er lange afstandsritten gemaakt en zijn er trainingsrondjes op hoge snelheid gereden. Elke Toro had zo zijn eigen voorbereiding en de een trainde net een beetje meer dan de ander. Al deze trainingsintensiviteit moest er uiteindelijk uit gaan komen op 8 juni, bij de eerste rit van de vakantie!

De bestemming dit jaar was het Franse plaatsje Briancon. Hier hadden we de beschikking over een prachtig groepshuis voor wel 12 personen. Mooie bijkomstigheid was dat er een garage bij zat om de fietsen netjes in te stallen. Vier slaapkamers met twee badkamers en twee wc’s, alhoewel drie of vier wc’s ook niet hadden misstaan…

Na maanden van voorbereidingen was het woensdag ochtend 7 juni dan eindelijk tijd om te vertrekken. Rond half 5 verzamelde iedereen zich bij Rob thuis om de auto’s in te laden, de fietsen op de rekken te zetten en met dank aan Conny nog een lekker bakje koffie te drinken. Dit jaar stonden er maar liefst tien leden ’s ochtends vroeg klaar om te vertrekken. Een record, volgend jaar helemaal compleet! De mannen die meegingen op vakantie waren; Rob (de organisator), Joop, Leo, Boudewijn, Sjel, Maickel, Edwin, Fons, Tom en ik (Kevin). Voor de laatste drie een ware ontgroening op fietsvakantie!

Alles verliep keurig volgens schema, dus rond een uur of 5 vertrok het tiental richting Briancon. Zo een 1100 kilometer die uiteindelijk in een uurtje of elf werd afgelegd. De reis verliep voorspoedig en na een kilometer of 350 werd de eerste (sanitaire) stop gemaakt. Tom kwam toen naar de auto van Bou gesneld om te zeggen dat zijn fiets niet goed vastzat. Hij had 350 kilometer met samen geknepen billetjes achter Bou gereden in de hoop dat de fiets er niet af ging vallen. Misschien volgende keer even bellen, dan zetten we hem direct stevig vast…

De Glandon toch in het programma

Na de stop kon er weer verder gereden worden. Bij de tweede stop ging het echter een beetje mis. Leo vermeldde via whatsapp te stoppen na 15 kilometer. Hij ging er echter na 4 kilometer al af. Hierdoor ontspoorde onze El Toro colonne en zagen we Ed, Joop en Tom pas weer in Briancon. Dat drietal miste daardoor ook Leo’s route, door een toltunnel….waardoor ze de Gladon over zijn gegaan om vervolgens een uur later dan de rest aan te komen bij het huisje.

Want bij de rest ging de reis voortvarend en rond een uurtje of vier kwamen we aan bij het huisje en konden we direct op zoek naar de sleutel. De sleutel was achtergelaten onder een steen,,,, alleen welke? Leo vond hem gelukkig vrij snel waardoor er kon worden begonnen aan het uitpakken van de spullen en het indelen van de kamers. Leo reserveerde de benedenkamer voor zichzelf en Ed (die nog onderweg was). Op de bovenverdieping sliepen Sjel en Rob gezellig zo als altijd samen. In de andere kamer Fons, Bou en Tom en in de laatste kamer Maickel, Joop en ik….lekker lepeltje lepeltje.

Na het uitpakken werd er naar de supermarkt geracet want er moest bier worden gehaald, en eten natuurlijk. Het boodschappen doen was zeker op de bier afdeling een dolle boel. Met twee volle winkelwagens kon er terug worden gereden naar het huisje en toen zag de boodschappenservice dat Ed, Joop en Tom ondertussen ook aangekomen waren. Rond half 6 zaten we compleet aan een lekker biertje.

En Kevin die is Jarig, Hoera Hoera

Onder genot van het eerste biertje werd er ook nog een feestje gevierd. Ik (Kevin) was namelijk jarig dus er werd prachtig voor me gezongen. Ook was er gezorgd voor taart (nogmaals dank aan Con) en zelfs cadeautjes waarvoor iedereen van de El Toro Cycling Club bedankt!!! Na het aansnijden van de taart werden er nog wat biertjes geopend en ging er een kleine delegatie de keuken in om het eerste avondmaal voor te bereiden. Komende dagen veel hoogtemeters en fietskilometers, dus werd er lekkere spaghetti gemaakt met heerlijke saus van Laura!!

Na de goede bodem voor de eerste rit kwam de briefing van de dag van morgen. Rob nam de beklimmingen met ons allemaal door en vertelde welke stijgingspercentages we konden verwachten. Na de briefing werd er nog wat gedronken waarna er een voor een naar bed werd gegaan. De dag erna moest namelijk fit op de fiets worden gezeten voor de eerste fietsdag van de vakantie!! Slaap lekker…

Kukelekuuuuu, de eerste ochtend wakker worden in Briancon, en met wat een uitzicht zeg. Midden tussen de bergen met een heerlijke ochtendzon stonden we een voor een op om uiteindelijk rond een uur of 8 aan het ontbijt te zitten. Rob had eitjes met spek gemaakt en Leo, Tom en Sjel waren om brood gegaan. Iedereen at meer als voldoende en na het eten werden de fietsen uit de garage gehaald en kleedden we ons snel om, het ging beginnen!

Na een groepsfoto werd er afgedaald naar het stadje. Het leuke aan de afdaling is dat je daarna weer omhoog moet en wel in de vorm van een soort stadsmuur. Door de meesten werd hier al sinds aankomst tegenop gekeken en het was ook een pittige inkomer moet ik zeggen. Het leuke was eigenlijk dat vanaf toen het alleen maar omhoog is gegaan tot de top van de Col de Montgenèvre. Na een mooie afdaling werd er geklommen naar de top van Sestrière. Hele mooie afdaling en de klim die daarop volgde was ook super om te fietsen. Veel foto’s maken en blijven genieten, ook van de koeien die bijna niemand heeft gezien;)! Tijdens de klim liet Joop zijn vorm zien door ruim voor de laatsten aan de top te komen. Na de klim van Sestrière werd er afgedaald naar Cesena waar een kleine stop werd gehouden met een colaatje en een sandwich Tonno. De vrouwelijke serveerster werd uiteraard geassisteerd door onze charmeur Leo.

Col de Montgenevre

Na de stop werd de Col de Montgenèvre van de andere kant op gefietst.Vanuit Italië zo Frankrijk weer in. Op de top werd natuurlijk weer een groepsfotootje gemaakt waarna er kon worden afgedaald. Een afdaling van ruim 11 kilometer naar Briancon. Laatste stukje nog even de voet van de Col D’Izoard opklimmen naar het huisje en toen aan een welverdiend biertje. In een lekker zonnetje werden de bergen geanalyseerd en de opvallende momenten nabesproken. Opvallendste moment van de dag? Ik vond Joop die op de Sestrière omhoog vloog!

Tijd voor het tweede avondmaal. Boodschappen waren de dag ervoor al gehaald en dus kon het keuken team zich melden voor het koken. Vanavond stond de Ratatouille van Sjel op het menu. Uiteraard geassisteerd door vaste keukenhulpen Edwin en Rob. Ook Joop en ik waagden zich achter een snijplank en onder genot van een biertje, André Hazes en een hoop gepraat werd de maaltijd bereid. Waar de ene helft zich in de keuken bevond, zaten de anderen nog lekker te genieten in de zon, de tafel te dekken en onze eigen sportdokter Leo verzorgde zelfs been massages.

Na de specialiteit van Sjel was het tijd voor de briefing van dag 2. Dag 2 zou in het teken staan van de Col D’Izoard. Een mooie beklimming die wel een tijdje zou duren. Joop had hem een aantal jaar terug al eens gereden dus wist wat ons te wachten stond. Ook zou er een kleine muur in zitten waar we onze lol weer op konden. Na de briefing werd er nog wat drank genuttigd, geouwehoerd, gepingeld op een gitaar en langzaam druppelden we weer één voor één onze liefdesnestjes in. Eerst nog tijd voor wat bommetjes…

Dag 3 breekt aan en voor ons betekent dat de tweede fietsdag. Vandaag een mooie rit op het programma van zo een 90 kilometer. Het ontbijt was weer goed verzorgd met lekkere eitjes en spek en na de goede bodem begon het zelfde ochtendritueel weer. Fietspakjes aan, fietsen verzamelen en om een uur of kwart over negen klaar staan voor een groepsfoto.

Iedereen weer mooi op tijd dus klaar om de tweede etappe te rijden. Het eerste deel van de route was even goed zoeken. De weg was afgesloten en daar waren alle garmins nou niet bepaald op voort berekend. Gelukkig kwamen we na een tijdje provinciale weg weer op de route en kon het echte werk beginnen. Allereerst de muur, die kwam best onverwachts. Sowieso waren de eerste meters chaotisch. Boudewijns ketting vloog er af en anderen dachten een kleine pukkel over te moeten dus die sprongen op de macht weg. De klim duurde echter wel zo een anderhalve kilometer dus moest er al snel teruggeschakeld worden op binnenblad. Tom zou ook op dit korte werk als snelste naar boven gaan, alle overige klimmen van de vakantie ook trouwens…veertje.

Col D’Izoard

Op de muur maakte Bou mooie actiefoto’s waarna er kon worden afgedaald en we al langzaam in onze gedachten bij de Col D’IZoard kwamen. Voor de beklimming begon vloog de ketting van @ er nog wel een paar keer af, maar zijn knechten hielpen hem hier direct mee. Korte opmerking tussendoor, deze vakantie sowieso heel weinig materiaalpech gehad gelukkig! Maar goed, we waren op weg naar D’Izoard. Aan de voet brak ons mooie rood zwarte peleton. We misten namelijk een afslag, alleen de drie snelheidsduivels Tom, Maikel en SJel waren niet meer te bereiken dus die zagen we pas weer op de top van d’Izoard.

De klim had een heleboel verschillende beginnen. Was je net een stukje geklommen, daalde je weer een (prachtig) stuk af. Zeker in de tunnels was het genieten geblazen. Ik had het voorrecht de tunnels door te gaan met Ed, het enige wat er in de tunnels werd geroepen was; “IK ZIE NIKS”. Uiteindelijk kwam ik samen met Edwin bij Rob terecht en zijn we de hele d’Izoard opgefietst. Een mooie lange klim die ook in de TDF wordt aangedaan. Tom was als eerste boven en is door niemand gezien op de top, die besloot hem namelijk nog van de andere kant te fietsen en zou ons wel tegenkomen als we gingen afdalen. Maickel, Sjel en Bou waren het vaste clubje wat daarna binnendruppelen. Leo, Fons en Joop konden elkaar ook lekker omhoog helpen deze klim. Respect overigens voor Fons, die heeft de hele vakantie zonder bergverzet getrapt, redelijk zwaar dus! Als laatste boven kwamen de fotomakers Rob, Edwin en ik.

Boven op de top was het een groot feest. Even op de foto met team Tinkoff, Maikel en ik hadden ons befaamde TInkoff tenue aan. Daarna nog even de souvenirwinkel in, colaatje kopen. Nu kan ik jullie vertellen dat je dit wel aan rob kan overlaten. Een colaatje drink je voor de suikers, bestelde de beste Torro een cola zero no sugar. In ieder geval een colaatje voor de dorst dan maar. Toen was het tijd voor de groepsfoto (zonder Tom). Terwijl een andere wielertoerist een foto van ons negen maakte kwam er een groot gevoel van saamhorigheid naar boven. Stonden we maar allemaal mooi bovenop de Col D’iZoard. Hierop besloot Sjelleke You’ll never Walk Alone in te zetten. Dit werd al snel door iedereen opgepakt en zo stonden we dus op 2360 meter hoogte, met negen man uit volle borst het prachtige lied te zingen. Zelfs Fons en Edwin zongen mee met dit Feyenoord lied. Heel even was de Col D’iZoard van ons, heel even was het overgenomen door de El Toro Cycling Club.

Na deze overweldigende performance was het tijd voor de lange afdaling naar het huis. Voor de oplettende lezen, de dag ervoor moesten we een stukje d’Izoard op klimmen, vanaf die kant kwamen we nu naar beneden. Een mooie lange afdaling naar het bier dus. Zo een zeven kilometer na de top zagen we een gewonde op het asfalt gevolg van een valpartij. Dit zette iedereen toch weer even op scherp, want zoals @ het altijd zo mooi zegt; Thuis heb je genoeg om voor te leven. Ook werd Tom tussendoor nog begroet die aan zijn tweede beklimming bezig was…baas boven baas.

Toen iedereen gelukkig weer veilig en wel aangekomen was bij het huisje kon de hersteldrank erin. Voor sommigen betekende dit shakes en kwark, voor de meesten waren de eerste rondes toch de overheerlijke speciaal biertjes. Ook werd er besloten te gaan barbecuen dus ging er nog een aantal man naar de supermarkt voor een barbecue en vlees.

Ondertussen was Tom ook klaar en kwam ook hij genieten van een hersteldrankje. Daarna werd de barbecue voorbereid. Onze techneuten Bou en Rob zette de BBQ snel in elkaar waarna er fikkie gestookt kon worden. Nu was Leo van de kastjes en wist dus precies te zeggen waar de spiritus lag. Bou had de BBQ binnen een mum van tijd aan waarna de verhuizing kon beginnen. Stoelen moesten van boven naar beneden en toen uiteindelijk alles klaar zat en de eerste vleesjes op de bbq lagen, kregen de mannen een prachtige serenade van onze eigen Don Leo.

Het filmpje is ondertussen al viraal gegaan over het internet. Onze Don Leo heeft een bepaalde charme maar ook een muzikale knobbel in zijn broek:). Op het balkon stond ie als een echte Don Juan het smakelijk eten lied voor te dragen waarna er ook heel smakelijk werd gegeten. Uiteraard kwamen er ook weer de grote verhalen over het fietsen over tafel en werd er al zachtjes aan gepraat over de Galibier.

Want na het barbecueën was het tijd voor de laatste briefing. De grote finaledag zat er aan te komen dus iedereen was erg geïnteresseerd in de briefing van ROb. Duidelijk werd dat er eerst zou worden geklommen naar de top van Lautaret. Daar zou uiteraard een fotootje worden gemaakt en dan verder worden geklommen naar de top van de Galibier. De Galibier wordt afgedaald naar Valloire waar tijd is voor hersteldrank en voeding. Vervolgens de mannenkant op en afdalen helemaal naar het huisje. Pittige rit van wel 115 kilometer. Vanavond minder drank en vroeg naar bed, iedereen wil fit zijn op de mooie dag die komt.

Joop in de start blokken

ZO gezegd zo gedaan, er werd zeker nog wel wat na gekeuveld maar toch zat iedereen met de Galibier in zijn achterhoofd. De laatste fietsdag en een goed ontbijt was dan ook nodig. Sjel en ik gingen ’s ochtends vroeg naar het bakkertje en het was opmerkelijk hoeveel talen Sjel spreekt. Of hij nou alles door elkaar spreekt of alles vloeiend ben ik nog niet aan uit, het klonk in ieder geval geweldig. Met verse broodjes en croissantjes in de auto reden Sjel en ik terug naar het huisje. Eenmaal aangekomen konden we onze ogen niet geloven. Er was een bepaalde nervositeit aanwezig. Vrijwel iedereen stond buiten zijn fiets na te kijken, in te spuiten, op te pompen…alsof er vandaag iets ging gebeuren. Sjel en ik konden er wel van genieten en namen de zenuwleijers mee naar de ontbijtttafel. Hier werd weer een goede bodem gelegd voor de mooie rit van de dag.

Vanaf Briancon werd er eigenlijk direct geklommen. Het was een lange klim naar de Lautaret. De naam berg mocht het niet hebben van Bou maar er werd wel degelijk lang geklommen. Er werd naar de Lautaret in een grote groep gereden. Rob afwisselend met Bou op kop en in mooie grote groep naar de top van de Lautaret. Hier aangekomen zag je de weg naar de Galibier al liggen wat een mooi gezicht was. Boven op de Lautaret werd er natuurlijk eerst een groepsfoto gemaakt. Iedereen uit de pedalen op één iemand na. Joop stond nog in zijn pedalen en schoot na de foto direct weg de Galibier op. Zijn onderlinge strijd met Edje zorgt elk jaar voor deze verrassingsaanvallen. Ed hup zijn fiets op de achtervolging in. Zo volgden er nog meer en anderen gingen nog even rustig een plasje plegen. Uiteindelijk zou Edwin Joop weer inhalen en deze strijd in zijn voordeel laten eindigen. De rest van de formatie bleek steeds hetzelfde. Tom als eerste, gevolgd door Maickel, Boudewijn en Sjel. Daarna het groepje van Leo en Fons en tot slot Rob, ik, Edwin en Joop. Op de top werden mooie actiefoto’s gemaakt door TOm. Nadeel voor TOm was dat er geen actiefoto’s van hem zijn, omdat niemand eerder boven is geweest dan hij….elk voordeel heb ook zo zijn nadeel.

Eenmaal boven op de top werd er eerst op de foto gegaan met een vrouwelijke wielrenster. Daarna met zijn tienen en werd wederom luidkeels het You’LL Never Bike Alone ingezet door ons allemaal. Heel even was de Galibier Rood zwart gekleurd waarna er voorzichtig werd begonnen aan een hele lange afdaling. Fons had na dit prachtig moment op de top van de Galibier een voldaan gevoel en besloot terug richting het huisje te gaan om daar nog lekker te genieten van het Franse zonnetje en een bakje koffie. Zonder bergverzet heeft hij super gereden en vooral ook erg genoten! De afdaling ging dus verder met z’n negenen waarvan Tom en Michel besloten door te fietsen naar de top van de Telegraphe, de rest besloot een pizza te eten en een colaatje te drinken.

Op de top van de Col de Galibier!

Na deze voedingsstop was het tijd om de Galibier van de mannenkant op te fietsen. Iedereen vertrok zo een beetje op een verschillende tijd, de Joop strategie werd uitgevoerd. De zinnen waren duidelijk gezet op deze zware beklimming. Het begin was direct aardig stijl en daar werden meteen ook de eerste verschilletjes geboekt. Terwijl Sjel en TOm nog genoten van hun pizza (die waren namelijk wat later bij de stop) zat de rest al te ploeteren op de fiets. Ik ging op zich best redelijk uit de startblokken maar toen kwam de angst of het tempo wel vol gehouden kon worden tot bovenop de berg. Tandjes terug schakelen waarna allereerst Tom me voorbij kwam, gevolgd door Bou (die hem heel sterk opreed) en vervolgens door Maickel die alleen maar in zijn hijggrens kan rijden:). Zoals gezegdzat Sjel nog aan zijn pizza en die kwam dan ook halverwege de beklimming mij voorbij gefietst. Het bekende viertal was ook op deze klim als eerste boven.

Tijdens deze 18 kilometer durende klim werden we ingehaald door motorrijders en een hele groep porsches. Genieten was dat….! Hoe hoger je in de bergtop kwam hoe meer Torro’s je zag ploeteren de berg op, het ene stipje net wat kleiner dan de ander. Toen ik als vijfde eindelijk op de top kwam, waren Tom, BOu, Sjel en Maickel al afgedaald naar de top van de Lautaret waar ze genoten van een welverdiend colaatje. Na wat selfies met het Galibier bord zag ik een oranje helm in de verte. Rob kwam eraan dus ik besloot nog even te wachten met dalen om hem te onthalen. Hierna uiteraard ook weer wat fotootjes waarna we een rood zwart tricot in de verte zagen. Tijger Leo alias Don Leo op de gitaar kwam in de verte aan. Ook hij werd onthaald en met gebalde vuisten kwam onze cassanova over de top. Hierna besloten we af te gaan dalen en bij de Lautaret te wachten op @ en Joop.

De afdaling ging lekker op het gemakje en eenmaal beneden werd er ook door ons drie een lekkere cola gedronken. Daarna even de souvenir winkel voor de nodige aandenkers. Bij terugkomst zat Joop ineens op het terras, was de onderlinge strijd met @ de berg op in zijn voordeel beslist. Na een korte periode van spanning kwam Edwin het terras opgereden om ons een reconstructie van de strijd te geven.

Het bleek dat Edwin op de top was en in de verte nog geen Toro zag fietsen. Dus Edwin op zijn gemakje afdalen, komt Joop er ineens als een volleerde prof langs gescheurd. Je kan dus wel stellen dat bergop Edwin de onderlinge strijd in zijn voordeel beslechte, maar dat Joop als een absolute King of de Afdaling alle afdalingen gedomineerd heeft, wat kan die man dalen.

Na de nodige suikers, ditmaal geen cola zero, kon er het laatste stuk afgedaald worden naar het huisje. De fietsvakantie zat er bijna op en dus lekker rustig naar beneden. Edwin en ik ten minste, de rest ging als een echt peleton richting het bier en Rob en Tom verbraken zelfs een strava segment van een echt tour peleton.

Laatste dag lekker uit eten

Uiteindelijk kwamen we rond half 6 aan bij het huisje waar de laatste biertjes opgedronken werden. Maickel had de avond van te voren ervoor gezorgd dat alle biertjes koud lagen in de kelder dus dat was helemaal mooi. Er werd om de beurten gedoucht en uiteraard terug geblikt op drie geslaagde fietsdagen. Ook werden de koffers alweer langzaam ingepakt aangezien de dag erna vroeg vertrokken zou worden.

Maar niet voordat er nog eenmaal samen gegeten zou worden. Voordat we op pad naar het dorpje gingen was er eerst nog een speurtocht uitgezet door onze eigen Edwin. Edwin was zijn sleutel verloren maar waar wist hij niet. Dus heel het huis op zijn kop en iedereen op zoek naar de sleutel, bleek uiteindelijk in de vuilnisbak te zitten en werd natuurlijk gevonden door Leo. Die Leo, goed in gitaar spelen en goed in speuren,,,, hij kan vast geen boswandeling organiseren.

Nou daar heb je het dus mis, Hobbit Leo (wat een bijnamen voor hem zeg) had een sluippaadje bergaf door het bos gevonden en nam ons mee op expeditie. Als een volwaarde gids liep hij voorop en begeleidde ons naar het dorpje van Briancon. Hier werd een lekker restaurantje gevonden waar eerst werd genoten van halve liters bier. Daarna de bestelling en hier ben ik er achtergekomen dat een Steak le coeur Beoufof hoe je het ook schrijft, geen lekkere malse hamburger is maar een tartaar met rauw vlees. Gelukkig waren de anderen zo lief wat te delen van hun Entrecote en werd er door iedereen lekker gegeten en gedronken.

Na het eten de reis terug naar boven. Het was inmiddels wat donkerder maar alsnog werd het bospaadje opgelopen. Ditmaal omhoog en ik denk dat achteraf er meer kans was om hier nog een klein ongelukje te krijgen dan op de fiets, maar uiteindelijk kwamen we allemaal heelhuids boven. Bij het huisje werd er een eindcorvee gedaan waarna we nog heel even na borrelden om de resten drank op te maken. Bijtijds naar bed want er was afgesproken de volgende dag om 6:00 te ontbijten.

Zo gezegd zo gedaan dus om 6:00 de volgende ochtend zaten tien frisse torro’s aan de ontbijttafel en werden de auto’s ingepakt. Na een laatste check ronde van onze supervisor Rob konden we de auto’s in en naar de flessenbak, glas loodsen. Maickel en Rob hadden hier zin om met wat paprika ’s te spelen, waardoor Mike nu geen witte adidasjes maar rode heeft.

De terugreis ging heel voorspoedig. Het was even billenknijpen tot het eerste tankstation voor de kangoo van @ (die moest tanken maar het duurde maar en het duurde maar) maar uiteindelijk werd er lekker doorgereden naar huis. Ondertussen nog wat hamburgers weg knallen bij de Quick, of twee, of drie….zal geen namen noemen, waarna we rond een uur of acht aankwamen op de Bergse plaat.

Zo kwam er een einde aan de fietsvakantie van 2017. De vakantie waar Tom bewees de snelste bergop te zijn, Joop de snelste in de afdalingen, Fons de bergen op fietste zonder bergverzet, Maickel 300 kilometer hijgend op zijn fiets heeft gezeten, Rob sommige klimmen sneller op fietste dan vijf jaar geleden, Edwin zijn trainingsintensiteit beloond zag worden bergop (wat ging je lekker), Sjel de vals platte stukken reed alsof het vals dalend was (stoempen), Bou op de laatste klim even liet zien dat zijn trainingen in Limburg vruchten hadden afgeworpen, Leo bewees over heel veel talenten te beschikken en ik enorm heb genoten van de gezelligheid!

Vele mooie hoogtemeters, bergen en heel veel gezelligheid. Organisatie bedankt en volgend jaar is het de eer aan onze Don Cassanova Hobbit TIjger Leo. Het was in één woord geweldig!!!

Bijna alle foto’s : https://photos.google.com/share/AF1QipP50d6GH6TI8uuA2XysoQiu7aA3Co0Om-ZK-qApWkupAmIZ6VJThI-pwUun4utN_Q?key=T085Y3BacDdFZlU0Q1RiTGNWeDVFOFJvazFienlB