Eindelijk was het vorige week zover. De tocht der tochten, de Elfstedentocht! Vanaf begin januari door ons hoofd gespookt, onszelf om drukgemaakt, onszelf voor in het zweet gewerkt. Alles moest eruit komen in het weekend van 22 april in het mooie Friese landschap. Zou het een tocht worden als in de Hel van 63, of werd deze lange afstandsrit eindelijk eentje waarbij de weersgoden ons goed gezind waren…we gingen het beleven.
De voorbereiding:
Na een doodnormale mountainbikerit, 9 januari te verstaan, kropen Ed en Kevin bij elkaar. Het na bieren bij Rob was in volle gang en we kwamen met het idee voor een nieuwe uitdaging. ‘Hey Toro’s, wat zouden jullie vinden van de Elfstedentocht?’. De reacties waren meteen enthousiast en zogezegd zo gedaan. Ed en ik gingen op zoek naar een huisje en vonden deze al snel in Mantgem. Niet bij de officiële start van de tocht, maar wat extra kilometers maken vast niet uit.
In de weken en maanden die volgden werd er flink op afstand getraind voor de tocht der tochten. Waar we voor fietsvakanties vaak de heuvels in gaan, werd nu afstand de sleutel tot succes. Er werden zaterdagclubjes opgericht, uren werden er versleten op Zwift en daarover gesproken…de tacxen werden aangeschaft als warme broodjes bij de bakker. Alles werd eraan gedaan om maar zoveel mogelijk kilometers te kunnen maken voor de 250 kilometer rit. De één nog meer, dan de ander!
We spraken bij ons jaarlijks etentje af dat Joop voor de route zou zorgen, de officiële toertocht route zou aangehouden worden. En met nog een week te gaan trokken Rob en Conny alvast richting het Noorden om het een en ander te verkennen. Ook boden ze aan alvast de boodschappen te doen en te zorgen voor het avondeten op dag 1. Alles geregeld en voorbereid, we konden gaan!
Vrijdag, op naar het hoge Noorden:
Op vrijdag zouden we één voor één binnendruppelen in Friesland. In de week en zelfs nog de dag ervoor werd het vervoer nog afgestemd en iedereen had een zitje naar Friesland geregeld. Ook niet onbelangrijk, ook iedereen had geregeld dat zijn of haar fiets in Friesland zou belanden. Alles komt altijd goed.
Rob en Conny waren vrijdag als eerste aanwezig in onze accommodatie. Met een goed gevulde boodschappenwagen (nogmaals dank hiervoor) deden zij rond een uur of 12 hun intrede in ons prachtige complex. De koelkasten werden ingeladen en het was wachten geblazen op de rest van de Toro’s.
Leo, ook wel George genoemd in dit verslag, Sjel en Joop vertrokken vroeg in de middag. Twee fietsen achterop en één in de achterbak. Je zou zeggen, lange benen voorin, maar dat gaat lastig als Leo rijdt…dus Sjel mooi in kleermakerszit achter Joop gepropt. De reis bij het drietal verliep voorspoedig en zij kwamen dan ook tegen 16.00 aan in Mantgem. Zij liepen meteen door naar het luxe gedeelte van ons complex…de B&B. Allemaal een eigen douche en toilet. Het was jullie gegund mannen! Ook maakten zij kennis met eigenaresse Floortje…die Leo meteen aanzien als George Clooney. Wat een binnenkomer van onze George zeg!!!
Terwijl het bovengenoemde drietal zich aansloot bij Rob en Con, vertrok in Bergen op Zoom Maickel samen met Sebas, Boudewijn en Kevin. Met een lekkere Leffe Blond van Sebas was het goed vertoeven in de auto en na veel filerijden kwamen we uiteindelijk om half 8 aan in Mantgem. Mooi op tijd voor het avondeten, ze waren namelijk net begonnen.
Conny had macaroni gemaakt (goed stapelen) met pastasaus, sla en shoarma. Terwijl we aan het eten waren, waren Ed en Fons met z’n tweetjes onderweg en vertrok de auto met Tom, Kas en Lisette als laatste vanuit Bergen.
Na de macaroni verzamelden we ons in de serre van het complex. Hier konden we het kampvuur aansteken, wat Joop op zich nam. Terwijl we genoten van wat koude biertjes was het wachten tot de groep compleet werd. De eersten die zich in de serre voegden waren Ed en Fons. Zij waren ook veilig aangekomen, hadden een slaapkamer met z’n tweetjes betrokken en waren helemaal klaar voor de tocht van morgen.
Rond half 10 kwamen ook de laatste Elfstedentocht rijders aan en was het gezelschap compleet. Met compleet bedoel ik overigens ook de hele ETCC, want de rit zouden we verrijden met alle leden!!! Helemaal geweldig en leuk. De auto van Tom werd leeggehaald en toen kwam Kas er helaas achter dat er het een ander was bekrast op zijn frame. Even balen, maar niks meer aan te doen. Ook het wieltje van Tom moest even vakkundig worden teruggezet (door Kevin😉). Toen uiteindelijk het laatste drietal hun spulletjes hadden uitgestald was het tijd om met z’n allen te proosten op het weekend.
De organisatie nam in de vorm van Kevin het woord om het weekend officieel te openen in het Fries:
Wolkom Toro’s,
Wat moai dat wy hjir yn Fryslân binne om in moaie reis te riden! Wy wurde traind, sjogge der nei út en meitsje der in moaie reis fan. Om dizze ûnferjitlike rit foar altyd te betinken, hawwe wy as organisaasje in moai kado…wy sille der fan genietsje!
Tsjoch
Mocht je de vertaling niet meer helemaal weten, gooi hem dan vooral door de google translate. Na deze woorden werden de T-Shirts voor het weekend uitgedeeld. Op de borst pronkte, ‘El Toro Giet Oan! en op de achterkant uiteraard de elf steden die bezocht gingen worden.
Na deze uitreiking werd er nog lekker vooruitgekeken naar de rit, herhaalde Leo het bovenstaande nog een keer of twee in zijn speech en werd de muziek vakkundig geregeld door onze eigenste DJ Sebas. Feestjes voor klein en klein, bij Sebas moet je zijn zeg maar! De muziekkeuze was super, enige die er niks aan vond was Tom. DJ Sebas was volgens hem een flop en wilde andere muziek. Toen Mike zich er vervolgens mee ging bemoeien werd het er een flink stuk beter op…. Maickel kwam namelijk met het liedje ‘Hyper’ en dit werd gelijk DE titelsong van het weekend. Hyperrrrrrrrrrrrr!
Na wat laatste biertjes ging iedereen naar bed. Op naar onze bedjes, ik sliep in een bedstee…super leuk! Aangekomen in de badkamer een probleem. Geen tandpasta mee…die zal vast iemand anders bij hebben. Ik lag in het huisje bij Bou, Mike en Sebas en aangezien Bou al op een oor lag vroeg ik het aan mijn mede roomies Sebas en Mike. Ook zij allebei geen tandpasta bij. Hoe kan dat nou? Maickel en Kevin besloten naar het huisje van Tom te gaan om tandpasta te lenen…
…we stonden voor een dicht huisje. Klopten aan en na een halve minuut werd er eindelijk opengedaan. We stelden de simpele vraag of we tandpasta mochten lenen van Tommie. Een simpele ja zou je zeggen. Maar Tom heeft hele bijzondere tandpasta. Tandpasta die je enkel van de tandarts voorgeschreven krijgt dus we kregen een soort van nee. Vol verontwaardiging stonden we nog steeds zonder tandpasta en stortten ons op slapende Kas. Versuft als hij was gaf hij ons zijn ‘zwarte’ tandpasta (ook redelijk bijzonder) en konden we naar bed. Heerlijk slapen. Bedankt voor het lenen van de tandpasta Kas…je bent hem het hele weekend kwijt geweest maar je hebt met de tandpasta van Tom gepoetst hoorde ik!
Iedereen moe en op tijd naar bed. De wekker ging namelijk om 06.00 voor het ontbijt. Goed uitgerust aan de start van 250 kilometer verschijnen is wel zo fijn!!! Slaap lekker, welterusten…of zoals ze dat in Friesland zeggen: ‘Lekker Sliepe’
Zaterdag, de dag van de tocht der tochten:
Kukeleku zei de haan, of was het de dakvogel die Sjel nadeed. Geen idee, we werden in ieder geval allemaal rond een uur of 6 wakker. De wekker vroeg gezet om ook vroeg te kunnen ontbijten en starten aan de 250 kilometer. Wat we namelijk niet wilden was om 20.00 thuiskomen voor het eerste biertje, maar het liefst iets vroeger zodat we er echt van konden genieten.
Sebas was de eerste die uit bed was in ons huisje en begon, zo huiselijk als hij is, de vaatwasser uit te ruimen en drukte ook meteen de koffie aan. Het ontbijt was de avond ervoor al vrijwel helemaal klaargezet, dus rond half 7 druppelde iedereen zo een beetje binnen voor een goede bodem. Het ontbijt was goed verzorgd, genoeg broodjes, koffie en beleg. Zo veel dat we niet door hadden dat de vleeswaren niet op tafel waren gelegd. Meer voor de dag erna zullen we maar zeggen. Tijdens het eten toch wat gespannen koppies voor wat er op ons af zou komen. 250 kilometer is namelijk een heel eind!
Na het ontbijt was het een kwestie van omkleden, fietsen prepareren en verzamelen voor de start. Kledingkeuze was ook een dingetje, maar de meesten kozen voor beenstukken en armwarmers. Sommigen al helemaal kort-kort…echte bikkels! Om 07.15 stonden we netjes klaar voor de start, maar natuurlijk eerst een groepsfoto. We zagen er nu nog op ons best uit, dus lachen maar!
Joop had de avond ervoor gezegd de eerste 13 kilometer op kop voor zijn rekening te nemen. Bij het afrijden van het erf nam hij dan ook goed zijn plaats op kop in, maar na een meter of 100 werd er al overheen gewalst door Tom en Sjel. Weg voorgenomen kopwerk van onze Joop, dan maar uit de wind achter de brede rug van Sjelleke.
We reden naar de start van de route in Bolsward, met wind in de rug. Het was al meteen duidelijk dat de wind onze vriend en vijand zou zijn vandaag. Tom en Sjel lekker op kop, sowieso vrijwel het hele eerste stuk tot de stop! Sterk gereden van de mannen. Rond kwart voor 8 reden we door Bolsward, een prachtig stadje met vooral een kenmerkend stadhuis. In de vroegte van de dag nog geen kip te bekennen op straat, wat was het genieten. In alle rust hadden we stad 1 van de 11 aangedaan en was de tocht voor ons gevoel echt begonnen!
We reden in een lekker tempo, steeds tussen de 30 en 32, naar de eerste stop. We hadden afgesproken om rond de 80 kilometer een eerste korte stop, verzorgd door Conny, te houden. Bij de oudste haven van Nederland zouden we stoppen, maar tot die tijd moesten we nog even fietsen. Joop nam het zekere voor het onzekere. Hij had maar liefst 22 gelletjes op zak en begon dan ook al vroeg met aanvullen van zijn energie. Leo zag het aan en dacht…dat moet ik ook doen. Dus hups, 20 kilometer op de teller en Knabbel en Babbel, Peppi en Kokki, Buurman en Buurman, of noem ze zoals je wilt…ze hadden al een gelletje naar binnen gewerkt.
Na Bolsward reden we door Sneek, IJlst en Sloten naar onze eerste stop bij Stavoren. Met vier van de elf steden was het echt genieten. Prachtig om de bruggetjes, huizen en slootjes te zien in de Friese elfsteden. Net voor Stavoren stond Conny klaar voor een fotomomentje. Even lachen naar de camera en er op je best op staan. Maickel is daar iets minder van, die wilt zijn puurheid laten zien en vastgelegd worden zoals hij is. Geen lach, gewoon stoïcijns door blijven fietsen!
Na dit fotomoment haalde Con ons in en verzorgde in de oudste haven van Nederland een korte tussenstop. Suikerwafels, bananen, krentenbollen…aan alles was gedacht. Helemaal top! Nog even wat mooie kiekjes maken en de blazen legen. Ondertussen omgewaaide fietsen rechtop zetten, zoals ik al zei was de wind zowel onze vriend als vijand! Na een stop van zo een tien minuten, Kevin hield het strak, was het tijd om verder te rijden naar de lunchstop. Er was om half 1 gereserveerd en we hadden dan ook twee en een half uur voor de volgende 60 kilometer. Appeltje eitje zou je zeggen, ware het niet dat de wind nu vooral op kop zou zijn…dus snel weer terug op de fiets!
Bij het wegfietsen zagen we nog de vakantie-accommodatie van Sebas aankomende zomer. Zo een kleine caravan hadden we nog nooit gezien, even gelachen en door. Bij Stavoren deden we de vijfde stad alweer aan en maakten we al fietsend kennis met het meisje van Stavoren. Tegen de wind in fietsten de broertjes Bogers naar de volgende stad, en mijn persoonlijke favoriet qua mooiheid. Hindeloopen werd aangedaan en we fietsten daar over een zeer pittoresk bruggetje, langs een echte kelderklasse voetbalvereniging waarvan de kantine geweldig was.
Na Hindeloopen was het nog steeds tegen de wind in beuken en begon het wat zwaarder te worden. We gingen inmiddels richting de 100 kilometer en dan merk je vaak dat het een drempel begint te worden. Mooi was het om te zien hoe iedereen zich om elkaar bekommerde. Lisette, die met weinig training toch maar mooi op de fiets is gestapt, werd steeds terug naar de groep gebracht. Maickel kreeg last van zijn schouder en werd al fietsend gemasseerd door onze Dokter George/Leo en Mike gaf vervolgens meteen een kleine massage (al fietsend) terug.
Fons bedankte Tom voor het vele kopwerk en Tom bedankte Fons voor de liefde die hij steeds achter hem voelde…we waren echt een groep die elkaar door de tocht der tochten trok. Mooi hoor! Ook een aparte vermelding voor Bou, die ondanks zijn eigen klachten (door Covid) steeds maar weer gaatjes dicht reed en zetjes gaf als het nodig was. Goed gedaan allemaal.
Via Hindeloopen gingen we naar stad nummer zeven, Workum om vervolgens de eerste lus weer af te sluiten bij Bolsward. Nu was het iets later en dus ook even goed opletten met verkeer in de stad. Een onverwacht remmoment leidde bijna tot een kettingbotsing, maar gelukkig kwamen we er vanaf met enkel wat ‘flatspotten’ op de bandjes. Bolsward mochten we niet dubbel tellen, dus snel door naar de volgende stad…Harlingen.
De wind stond op dit stukje ietsjes gunstiger dus wederom in een lekker tempo naar stad nummer acht toe! Hierdoor kon er af en toe ook genoten worden van de mooie omgeving die Friesland kent. Veelal polders, maar het verveelde niet. Wel was het van belang bij de les te blijven, want fietsen in een groep kent ook gevaren. Fons probeerde namelijk een strike te werpen bij een potje bowlen en kegelde bijna met een slinger Maickel en Leo het ‘ravijn’ in…maar gelukkig was iedereen nog bij de les!
Door Harlingen werd er gefietst en toen was het één rechte weg naar de lunchstop en stad nummer 9, Franeker. Wat een wind stond er en Kevin en Maickel namen het kopwerk voor zich. Vooral Maickel mag even uitgelicht worden, wat een kopwerk van die Hyperman! Flink stoempend op de pedaaltjes naar de lunch en om half 1 stipt parkeerden we onze fietsen dan ook op de markt van Franeker voor de lunchstop. Nog steeds perfect op het tijdsschema en we kozen ervoor lekker buiten te zitten in het zonnetje, Conny was ook onze kant opgekomen en sloot aan bij de lunch.
We bestelden een cola en kregen toen bezoek van een andere terrasgast. Er loopt een fiets leeg was zijn boodschap…dat klinkt niet best. Rob ging op onderzoek uit en dacht aan de tubeless banden die zijn fiets hebben en de fiets van Kevin. De blauwe Giant liep leeg en het witte mengsel vloeide rijkelijk over de terrastegels van Franeker. Het gaatje in de band dichtte niet uit zichzelf, dus een probleem. Gelukkig komt daar altijd dan de kritiek om 4-seasons te nemen, maar daar heb je op dat moment niet zoveel aan. Conny vond een fietsenmaker, dus Kevin daar snel heen.
Na een kort ritje op de fiets belandde ik in de PC Hooftstraat van Franeker. De fietsenwinkel was een juwelier, maar ze hielpen me wel heel goed. Voor slechtst 104 euro lag er een nieuw achterbandje op, tubeless en wel! Geluk is niet te koop, dus ik had het er graag voor over. Zo een geweldige tocht als deze moest uitgereden worden!!! Leo kwam gelukkig even met de pinpas, aangezien ik niet zoveel cash bij had, bedankt nog George/Leo!!!!
Na deze rib uit mijn lijf was het tijd voor de lunch. De clubsandwiches, tosti’s, omeletjes, varkenssateetjes kwamen uit de keuken en iedereen at zijn buikje weer vol. We zaten namelijk op 145 van de 250 kilometer, dus over de helft maar zeker ook nog een stukje te gaan! Na een lekkere lunch kropen we rond half 2 weer op de fietsen voor het volgende stuk. Bij Dokkum zouden we nog een laatste stop hebben op 200 kilometer, dus weer even ertegenaan.
Bij het uitrijden van Franeker was er al een soort jubelstemming dat het allemaal wel lekker ging en we het zouden halen! Echter, kwam er wederom een zwaar stuk aan met wind tegen en was het niet altijd evenveel genieten voor eenieder. Met wederom erg veel wind op kop reden we in de richting de tiende stad, Dokkum! De stad waar Sinterklaas een paar jaar geleden aanmeerde…Ed stond versteld dat Kevin dit zich nog kon herinneren.
De vele wind tegen zorgden voor scheurtjes in de groep. Soms ging het net een ‘tandje’ te snel en moest er worden gewacht. Iedereen probeerde zoveel mogelijk uit de wind te rijden en een klein gaatje kon binnen een paar meter een groot gat worden. Dit was lastig, maar iedereen deed zijn best om elkaar te helpen! Het stuk naar Dokkum was niet leuk, veel lange stukken door open stukken land. Gelukkig kwamen we er doorheen en de doorkomst van stad 10 Dokkum werd ook rijkelijk beloond door de inwoners/toeristen.
Alsof er een profkoers bezig was, zo begroette groepen mensen ons in Dokkum. We kregen applaus, mensen schreeuwden en het voelde of op dat moment Dokkum een klein beetje van El Toro was. Geweldig en een boost voor iedereen, die we goed konden gebruiken op 200 kilometer van de rit.
Na deze leuke ervaring reden we naar Conny voor de laatste stop. Er werden colaatjes uitgedeeld, we kregen suikerwafels en bananen. Nog even het energielevel bijvullen en dan het laatste stuk, wind mee, terug naar Mantgem. We waren nu op 4/5 van de koers, we gaan het halen!!! Lisette vond een bedrijf waar ze kon plassen, in een spiksplinternieuwe kantine nog wel…helemaal fijn.
Na een kwartiertje stapten we voor het laatst op de fiets naar onze eindbestemming. Via een mooi fietspad langs het water reden we met windje mee naar de elfde stad…Leeuwarden. Een mooi stuk met bruggetjes, smalle fietspaden en het windje mee werkte ook wel mee natuurlijk. Ook op kop werd er beter gecommuniceerd en Joop sommeerde na elke bocht even te wachten door de inmiddels welbekende: buuuuubbbb (hoofdschuddend tussen…), ik doe het graag voor volgende keer😉
Met Leeuwarden vinkten we onze elfde stad aan en was het zaak om terug te koersen naar Mantgem, ons huisje. We hadden het gehaald en dat gaf energie en vleugels. Ed kwam bij een viaduct naar voren en reed iedereen eraf. De man van de stiekeme kilometers die niet op Strava staan gaf er een klap op en dit wakkerde dan weer iets aan bij Lisette. Lisette had vrij weinig gefietst en gaf aan haar trainingsintensiviteit meermaals op de fiets vervloekt te hebben. Ook Lisette kreeg vleugels en reed samen met Joop de hele boel kapot. Wielrennen zit af en toe echt tussen de oren!
Na deze uitspattingen werd alles weer rechtgetrokken bij de viaductjes die volgden en reden we in groep naar de eindstreep. Rob had nog energie en pakte het laatste stukje op kop. Veel wind ademde hij in, waardoor het er later ook vanuit de achterkant weer uitkwam. Wel ook een aparte vermelding voor Rob, die in drie maanden tijd de swung weer heeft gevonden in het fietsen en weer helemaal op zijn oude, goede niveau zit! Klasse Rob!
Bij het officiële einde stopten we heel even op aandringen van Joop om elkaar te feliciteren, maar er werd al snel weer doorgefietst. De finale zat er aan te komen en op één kilometer van de streep sprong onze sloopkogel Sebas ervandoor. De kleine, massieve, sprintkanon vloog weg en Kevin kon net volgen. Daarna nam Kevin kop over en de winnaar op de streep was…kijk naar de foto en jullie mogen hem zelf invullen!
Nee hoor, Sebas was de snelste, klasse man! Een voor een druppelden we binnen, we hadden er ruim 9 uur over gedaan, maar het was het helemaal waard. Wat een prachtige rit, wat een hulp en onderlinge support kwam er naar voren in 250 kilometer. Iedereen uitgereden, iedereen voldaan! We namen plaats op het terras van de huisjes en het bier werd uitgedeeld. Proost op een mooie rit en geweldige prestatie!
We genoten van de zon, van elkaar en van chips uit bakjes. Voor het douchen kwam Sjel voor de groep staan en nam het woord. Een kleine emotie was te merken en dit was mooi om te zien. Sjel nam ook kort het woord namens Wouter (Markies), die deze tocht maar liefst dertien keer heeft gefietst. Namen Wouter, mocht Sjel een echte elfstedentocht medaille uitreiken aan Rob en Lisette! Na deze kleine, geëmailleerde huldiging, was het tijd om te douchen, het thuisfront te bellen en vooral ook om na te genieten!
Het nagenieten deden we tijdens een heerlijke barbecue, wederom geregeld door Con! Kevin en Bou hadden de BBQ aangemaakt, Leo stond balletjes te gooien bij de huishond en toen iedereen aanwezig was nam Ed het voortouw om te bakken. We genoten van spekjes, worstjes, salades en natuurlijk stokbrood, bier en elkaar! We evalueerden erop los en waren vooral allemaal trots op elkaar.
Na de BBQ was het dan ook tijd dat de organisatie het woord nam. Allereerst werd Conny in het zonnetje gezet. Ook Conny had zowat een elfstedentocht erop zitten in de auto, met maar liefst 210 kilometer aan gereden kilometers. We bedankten Conny voor alle goede zorgen onderweg, maar zeker ook bij het huisje. Het doen van de boodschappen, verzorgen van het ontbijt en de barbecue…heel fijn en nogmaals dank! Hierna begonnen we aan de officiële huldiging. Ed had namelijk ook medailles geregeld, met de gravering El Toro erin. Het werd een improvisatieshow waarbij iedereen één voor één naar voren werd geroepen door de organisatie. In de video hieronder is het officiële gedeelte te zien!
Na de uitreiking werden er nog lekkere biertjes gedronken, werd Ed nog even gewezen op zijn uitspatting op het viaduct door Rob en werd er muziek gedraaid van iedereen! Ook het weekendlied hyper kwam uiteraard voorbij. Rond 11 uur gingen de eerste naar bed en tegen 12 uur de rest. De vermoeidheid was ingeslagen en het bedje riep. De wekker niet om 6 uur, maar 2 uurtjes later om 8 uur.
Bij het naar bed gaan wilde Mike nog even de sprintrace terugkijken. Fons had namelijk de WIFI-code speciaal geregeld, dus Mike lag er helemaal klaar voor. Naar verluid heeft hij het een enkele ronde volgehouden en had toen al vijf wegtrekkers gehad. Geen race meer gezien. Gelukkig wist hij de uitslag al!
Zondag, de terugreis en een afsluitend biertje bij het Strandhuys
Hetzelfde ritueel als de dag ervoor, maar dan twee uurtjes later! Om 8 uur ging de wekker af en liep de koffie alweer te pruttelen. Het valt mij op, bij meerdere weekenden ook met de band, hoe huiselijk ons Sebas is. Als hij wakker is, is hij ook echt meteen aan en ook deze ochtend was dat weer het geval. Rob kwam iets over achten even checken of de koffie al liep en toen was het genieten van een bakkie in de ochtendzon.
We ontbeten met wederom broodjes en ditmaal ook de snijwaren. Hier werd goed van gegeten en ook onze rascarnivoor Tom nam het ervan! Tom eet thuis vrijwel geen vlees en nu nam hij lekker een hammetje of twee, drie,,, misschien wel het hele pakje! Na het goed verzorgde ontbijt was het tijd de spulletjes in te pakken en terug te rijden naar Bergen op Zoom. Een uitfietsrondje was nog even geopperd, maar het thuisfront mist ons natuurlijk altijd dus richting huis op tijd was ook goed!
De auto’s volbepakt, vooral de fiets van Sjel paste perfect toen Sjel even niet keek…en toen op weg naar huis! In een mooie colonne door het Friese landschap en op de snelweg elkaar een beetje kwijtraken. Het lijkt wel een normale zondagse rit, maar dan in de auto’s. Er werd afgesproken bij het Strandhuys met z’n allen af te sluiten dus rond half 1 parkeerden we de auto’s op de boulevard.
In de zon zittend, genietend van een Trippel d’Anvers of een koffie/cola. Een keer in onze casual kleding op het terras bij het Strandhuys. Zeker mijn vrijetijdsjas viel in de smaak en Mike heeft hem al cadeau gevraagd voor zijn verjaardag aankomende maand. Op de foto zie je hoe goed hij staat, bij onze Hyperboy!
Na een trippeltje of twee en hier en daar een tosti/frikandel, was het toch echt tijd om afscheid te nemen van elkaar. Na zo een weekend toch jammer. We omhelsden elkaar en bedankten elkaar ook voor het geweldige weekend met elkaar. Ik wil jullie via deze weg ook nogmaals allemaal bedanken, ik heb er echt van genoten en het reuze naar mijn zin gehad. Ook top dat we helemaal compleet waren en iedereen de tocht heeft uitgereden!! Dank(L)
De tocht der tochten zit erop, het vizier kan nu op de Eiffel. Weer een mooi weekend wat eraan zit te komen. Het weekend in Friesland heeft nu wel bewezen, het maakt niet uit waar we zijn en hoe lang we er zijn. Een weekend met de El Toro Cycling Club is altijd gezellig en altijd leuk. Bedankt hiervoor! Ook dankt aan Ed voor het samen organiseren van dit weekend.
XXX Kevin
