Na een snotterig weekje met uitsluitend binnenkilometers op de Tacx in Watopia weer eens lekker buiten fietsen. Eerst de hond uitlaten en er al denkend over de komende rit er ineens achter komen dat ik vorige week vrijwilliger was voor het verslag van de snertrit van El Torro. Oops, helemaal vergeten. Uuuh..kerst en nog eens kerst en klussen en inderdaad, zomaar een week niet aan de club gedacht. De straf is bekend en ik reken er al op. Tegen negen uur kom ik bij het Strandhuys en zie daar Tom, Kevin en Joop. Sanne is er ook, in sportkleding maar zonder fiets. Zij gaat hardlopen. Na de gebruikelijke begroeting merkt Joops terloops op dat hij een verslag mist. Ja, hoor. Ik schrijf die van deze week ook. Kevin was deze maand volgens mij de eerste die het een keer vergat en heeft er ook twee moeten doen. Bij de ETCC is dat dan meteen een regel. Onthouden! Over 10 jaar hebben we een heus regelement en dit moet er dan zeker in.
Leo die, in tegenstelling tot wat even zo leek, op tijd wakker was kwam er snel bij en ook Maickel schoof aan zodat we met z’n zessen rustig achter Leo Leo aan fietsten. Geen toertocht deze keer en ook geen vooraf bedachte rit dus als vanouds slingerdeslang door het bos. Alle Spado lusjes kwamen voorbij en ook nog wel wat extra’s. Het weer was prima. Misschien een beetje koud maar droog en af en toe zonnig. Het bos lag er goed bij en dat was reden voor Joop om het extra naar zijn zin te hebben met als resultaat dat ie af en toe de kop overnam van Leo die daar vervolgens op geheel eigen wijze op reageerde. Joop maakte daardoor wat extra meters, moest een steilere heuvel op dan waar hij zelf voor gekozen zou hebben en belandde bijna in de struiken. Niets stond Joops goede humeur in de weg en hij zou later zeggen dat de rest wat stil was. Nou is alles relatief dus het viel best mee. Leo had een mooie route uitgezocht met veel smalle paadjes en maar een paar steile stukken maar die waren dan ook wel heel speciaal. Joop kwam op de Schoelieberg zelfs los (niet alleen van zijn zadel), zo hard ging hij. Na ruim twee uur achter Leo Leo die zelf steeds meer tekenen van vermoeidheid vertoonde, gereden te hebben gingen we terug richting Strandhuys wat toch nog ruim een half uur duurde.
Na ruim 50 km waren we terug op het vertrouwde stekkie en klaar voor de gebruikelijke versnaperingen. Een tosti voor de Bogertjes en Maickel en Tripels en Kwaremonts. Hee, wat nou! Koffie voor Boudewijn? That’s a first. Cola voor Maickel? Die hebben we eerder gezien. Na van de eerste verbazing bekomen te zijn schoof Sanne aan. Die had de hele tijd hard gelopen, wel 3 kilometer, en even koffie gedronken bij haar ouders. Later werd ze afgelost door Joyce die ook al gesport had. Waar moet dat heen met al die fitte meiden? De volgende rond nam ik een cola als voorbereiding op der Grande Finale. Maickel nam al wel een Tripel dus ik was nog de enige dissident. De derde ronde was ik weer bij. Een tripel is toch el lekkerder. Maar het voordeel is dat ik die middag mijn muur nog af kon stucken. De fietsvakantie, de kalender en de nieuwjaarsride werden nog maar eens besproken en verder de gebruikelijke onzin.
Het was weer een puike dag. Op naar de volgende happening, 5-1-2020, de nieuwjaarsride, op de racefiets, beginnen en eindigen bij mij thuis. Leo maakt de pannenkoeken, Joop de snert, ik zorg voor de rest van de inwendige mens.
Allemaal een fantastisch 2020!!
